Een duoverslag: hoe bieden we het aan en hoe wordt het beleefd.

Therapeut:
Houd zoveel mogelijk afstand ook binnen de (hapto)therapie sessie. Dat vraagt creativiteit en (mee)voelen. Wat ben ik blij met mijn zwembad in Rheden! Het water vormt een natuurlijke verbinding tussen mij en cliënte. Zeker als ik cliënte daar ook van bewust maak en zij als het ware een ‘waterjas’ aantrekt die ruim om haar heen (voor cliënte) voelbaar wordt. Zo kunnen we om elkaar heen bewegen en elkaar ‘raken’ via het water. Zij kan haar intentie (hard, zacht, gedreven dan wel latend, ontmoetend) in haar bewegen leggen en via het water van mij terug krijgen en ervaren hoe dat voelt. Cliënte kan voelen welk contrast dit vormt met haar normale manier van bewegen en doen (bv zitten): nl ‘in de vooruit’ bewegen en in haar hoofd zijn. Hierdoor verliest ze haar ruimte om zich heen en mist het contact.

Een ruimte die we ook verliezen wanneer we objectiverend met elkaar omgaan. Iets wat een reëel probleem is in deze tijd. Daarin voelen we ons vaak geraakt en ongemakkelijk. We ‘versmallen’ en worden ‘houterig in ons bewegen’, we gaan opletten en komen in ons hoofd. We zijn ook vaak sneller geïrriteerd.

We hebben met dit thema samen gespeeld. Bewegen…stil staan…en steeds weer elkaar voelen. Voor mijn cliënte was het een eyeopener dat ze, wanneer ze ook op het droge deze ‘waterjas’ aantrekt, haar ruimte niet hoeft te verliezen en echt (affectief) contact kan krijgen. Ze kan dan soepeler met de 1,5 m situatie omgaan.

Haar uitspraak achteraf: ‘Tijdens de hele sessie heb ik geen enkele keer een gedachte gehad over de 1,5 meter afstand, terwijl we het wèl gehanteerd hebben. Het ging vanzelf’.

Cliënte:
Haptonomie in water op 1,5 meter afstand, wat moest ik mij daarbij voorstellen, kan dat? Jazeker dat kan en dat heb ik mogen ervaren.

De sessie begon al met een kippenvel moment. Na twee maanden i.v.m. de coronacrisis eindelijk weer in het water. Ik voelde het water langs mijn lichaam stromen als een warme omhulling die voelde als thuiskomen.

Wat deze sessie zo bijzonder maakte is dat ik geen enkele afstand of kramp over de 1,5 meter heb ervaren. De therapeut voelde heel dichtbij. Door een aantal oefeningen werd ik mij meer bewust van mijn lijf en met name van mijn rug en de omgeving. Ik ken de uitspraak ga op tweebillen zitten en leun wat meer achterover. Dat doe ik vaak braaf. En toch zit ik vlak na de start van een gesprek ongemerkt weer op het puntje van de stoel. In het water is het zo voelbaar; wanneer ik werkelijk vanuit mijn basishouding naar voren schiet; waar het kantelpunt ligt; wat dit doet in het contact; en de betekenis van de woorden. De verschillen kon ik in mijn lichaam voelen. Ik ervaarde wat het met mij deed en de woorden die gezegd werden kwamen binnen.

Woorden kan ik relativeren hoe goed ook bedoeld ik ervaar dat het buiten mij blijft als een lege huls. In water kan ik de essentie voelen en waar het mij in mijn lichaam raakt. Emoties komen los en het gaat stromen. Er komt meer ruimte, ik voel minder kramp en het wordt zachter. Wat woorden alleen voor mij niet kunnen waarmaken, lukt mij door de ervaringsoefeningen in water wel. Het wordt voelbaar, waardoor het betekenis krijgt. Het komt binnen, het wordt waarachtig. Mijn geest en lichaam vallen als het ware samen waardoor het beklijft. Dan snap ik het en dat maakt mij blij.