Een cursist die alle 6 modules gevolgd heeft, schreef een mooie heldere reflectie over haar gevoelsontwikkeling in water. 

Cursist:
‘Het warme water voelt voor mij als een ‘onesie’. Elke vierkante centimeter van mijn lijf wordt geraakt. Deze veilige omhulling geeft mij ruimte voor het voelen van een gemoedsbeweging van buiten naar binnen en vice versa. Hoewel water vloeibaar is en open communicatie mogelijk maakt, beschermt het ook tegen vervloeien met de ander. Dit bewustwordingsproces in het water hielp mij steeds meer mezelf te worden.

Als haptotherapeut was ik al zo’n tien jaar werkzaam, opgeleid in Doorn, toen ik tien jaar geleden een stuk van STH in Haptonomisch Contact las. Ik belde Truus Scharstuhl en vroeg haar of de kennismakingsmodule Haptotherapie in water iets voor mij zou kunnen betekenen. Haar antwoord was dat dat door de telefoon moeilijk in te schatten was. Samen gingen we het water in en al snel werd duidelijk dat de benadering van STH met behulp van het warme water datgene was waar ik al jaren naar op zoek was. Mijn verlangen kon ik nog steeds moeilijk voelen, laat staan in contact met mijn verlangen woorden vinden en van daaruit communiceren met een ander.

Stapje voor stapje, module na module kwamen de gevoelens en ook de woorden. Helder werd voor mij dat ik vanaf mijn geboorte een signaal heb opgepikt dat ik, als puntje bij paaltje kwam, dacht alles alleen te moeten doen. Dat alarm, “Freeze”, heb ik met hulp van het water en de veiligheid van Truus kunnen voelen en de gevolgen er van leren herkennen. De spiertonus in mijn lijf stond altijd hoog afgesteld. Op de bank verzachtte ik wel en werd wel sensitiever door de haptische aanraking maar mijn alarm stond nog te vaak aan in mijn dagelijkse leven.

In de veilige omgeving van het bad met de collega’s waarmee ik de modules volgde, kon ik me verbinden in een diepere laag dan ik kon als ik op de bank lag. Deze verbinding hielp mij, beetje bij beetje, het alleen zijn en doen te voelen, bewust te worden en los te laten.

Ik kan nu als dat eenzame stukje weer eens opduikt en ik het zelf niet door heb, de scherpe waarneming van Truus met compassie naar mezelf horen. Zonder me te hoeven verdedigen. Ik kan nu meebewegen in plaats van vast te zitten in mijn gestolde gemoed. Wat een verademing letterlijk maar ook figuurlijk’.